www.inor2010.fora.pl

Goszcz · Dołączył: 05 Gru 2010 Posty: 76 Przeczytał: 0 tematów

Proponuję tutaj wrzucać prezentację, które są na zajęciach:)
Mózg a płeć gr. 1
[link widoczny dla zalogowanych]

asiulix · Dołączył: 05 Gru 2011 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów

mózg a płeć gr II

wrzucajcom/294771

(po wrzucaj kropka oczywiście, nie mogłam zamieścić pełnego linku Wink

olisława · Dołączył: 05 Mar 2012 Posty: 7 Przeczytał: 0 tematów

Referat gr.1 PAMIĘĆ:
[link widoczny dla zalogowanych]

zloska · Dołączył: 29 Lis 2010 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

referat Moni Adamiec [/img]http://www.wrzucaj.com/98267[url][/url]

Ewela · Dołączył: 08 Gru 2010 Posty: 9 Przeczytał: 0 tematów

[link widoczny dla zalogowanych]

mała czarna · Dołączył: 01 Lis 2011 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

PERCEPCJA!

PROCES SPOSTRZEGANIA
Przebiega w dwóch odrębnych fazach:
1) rejestracja wrażeń wzrokowych
2) właściwe spostrzeżenie bodźca (percepcja)

WRAŻENIA – uświadomienie sobie właściwości jakiegoś przedmiotu lub zdarzenia, które zachodzi, gdy jakiś rodzaj receptora jest stymulowany. Sygnały wysyłane przez receptory powodują, że uświadamiamy sobie świat zewnętrzny.

SPOSTRZEGANIE (PERCEPCJA) – akt organizowania i interpretowania napływających danych zmysłowych, tak by sygnalizowały one konkretny przedmiot lub zdarzenie. (Kosslyn, Rosenberg)

PERCEPCJA – organizacja i interpretacja wrażeń zmysłowych w celu zrozumienia otoczenia. To postrzeganie; uświadomiona reakcja narządu zmysłowego na bodziec zewnętrzny; sposób reagowania, odbierania wrażeń. (Kopaliński)

RODZAJE PERCEPCJI:
wzrokowa
słuchowa
czuciowa (smakowa, węchowa, skórna)

WIDZENIE
Rozpoczyna się od światła, które składa się z fizycznej energii pewnych długości fal. Siatkówka – cienka warstwa tkanki w tylnej części oka, zawiera komórki przetwarzające światło na impulsy nerwowe.
Pręciki są wrażliwe na światło lecz nie rejestrują barwy. Natomiast czoki rejestrują barwę ale nie są tak wrażliwe na światło. Komórki zwojowe również przetwarzają energię fizyczną na sygnały neuronowe, jednak sygnały te nie wytwarzają obrazu bodźca.
Percepcja wzrokowa nie jest wyłącznie zdolnością do dokładnego spostrzegania. Interpretacja bodźców wzrokowych dokonuje się nie na siatkówce, lecz w mózgu. Wrażenie wzrokowe powstaje na siatkówce, ale rozpoznanie tego, co się spostrzega, dokonuje się w mózgu.
U podstaw naszej zdolności widzenia barw leży działanie 3. rodzajów czopków w połączeniu z komórkami przeciwstawnymi. Te sygnały neuronowe są wysyłane do mózgu i inicjują proces odbioru wrażeń i spostrzegania wzrokowego.
Kiedy proste cechy są zanurzone w innych prostych cechach (tak jak czerwone światło w morzu świateł zielonych), to bodziec „rzuca się w oczy” (pop-out) i uwaga nie jest niezbędna do łatwego jego wykrycia. Wreszcie, pewne informacje mogą być zidentyfikowane poza świadomością.

SŁYSZENIE
Wrażenia słuchowe powstają podczas rejestrowania fal dźwiękowych – fal powietrza, które poruszają cząsteczkami (zazwyczaj w powietrzu, lecz także w płynach i ciałach stałych).
Pobudzone komórki włoskowe błony podstawowej wytwarzają impulsy nerwowe, które są wysyłane do mózgu. Komórki te, które reagują na określone częstotliwości, mogą zostać uszkodzone przez ekspozycję na głośne dźwięki.
Spostrzeganie słuchowe rozpoczyna się od procesów, które organizują dźwięk w jednostki i określają położenie tych jednostek w przestrzeni. Dźwięki są organizowane zgodnie z prawami organizacji psych postaci (np. podobieństwo w wysokości dźwięku) i lokalizowane za pomocą połączenia wskazówek, pochodzących z obu uszu ze wskazówkami, które bazują tylko na jednym uchu.
Możemy rozumieć nie tylko dźwięki mowy poprzez dostęp do właściwych przechowywanych wspomnień, lecz także dźwięki środowiska (np. znaczenie dźwięku syreny) oraz muzyki.

RECEPTOR
Każdy neuron jest zaopatrzony w receptory – wyspecjalizowane miejsca na dendrytach lub ciałach kom, które reagują na określone neuroprzekaźniki lub neuromodulatory.
Receptor jest jakby zamek do drzwi, który jest otwierany jak kluczem określonym neuroprzekaźnikiem lub neuromodulatorem.

PODZIAŁ RECEPTORÓW:
1)EKSTERORECEPTORY – znajdują się na powierzchni organizmu i odbierają bodźce z otoczenia, dzielą się na:
- telereceptory – odbierają bodźce oddalone od organizmu
- kontaktoreceptory – odbierają bodźce w zetknięciu z powierzchnią organizmu
2)INTERORECEPTORY – znajdują się wewnątrz i odbierają bodźce z wewnątrz organizmu, dzielą się na:
- proprioreceptory – znajdują się w narządach ruchu i odbierają bodźce związane z ruchem i położeniem różnych części ciała
- wisceroreceptory – znajdują się w narządach wewnętrznych i odbierają bodźce związane ze stanem tych narządów

ZŁUDZENIA
Popularność złudzeń wzrokowych wynika z faktu, że wzrok dominuje nad innymi zmysłami.
→ Złudzenie Ponza
Górna pozioma kreska wydaje się dłuższa niż ta leżąca niżej. Dzieje się tak dlatego, iż rysunek przypomina tor kolejowy zniekształcony przez perspektywę. Dwie ukośne linie postrzegamy, dzięki stałościom spostrzeżeniowym, jako w rzeczywistości równoległe, co z kolei sugeruje, że dwie linie poziome mają różną długość. Działa tutaj też prawo stałości oceny wielkości, wg którego subiektywnie postrzegamy przedmioty leżące w różnej odległości od obserwatora i podobnego kształtu jako takie same, mimo iż na siatkówce oka przedmioty leżące dalej są mniejsze.
->Złudzenie Mullera-Lyera
Złudzenie dotyczące dwóch linii tej samej długości zakończonych strzałkami "do wewnątrz" lub "do zewnątrz" linii. Ulegamy silnemu złudzeniu, że linia ze strzałkami "do zewnątrz" jest dłuższa.
Badania międzykulturowe nad tym zjawiskiem potwierdziły wpływ kontekstu kulturowego na postrzeganie – ludzie z obszaru Cieśniny Torresa nie ulegają temu złudzeniu. Na podstawie tej obserwacji, wraz z wiedzą, że mieszkańcy obszaru Cieśniny Torresa mieszkają w okrągłych, kulistych domach, wysunięto hipotezę, że błędy popełniają tylko ludzie żyjący w "cywilizacji prostokątów" – umysł przyzwyczajony do odbierania kształtu budynków, pokoi o prostych kątach interpretuje strzałkę do wewnątrz jako styk ściany z podłogą i sufitem (obserwator wewnątrz), natomiast do zewnątrz, jako róg budynku, dlatego tę linię interpretuje jako dłuższą.
->Złudzenie Ebbinghausa (zwane też Kołami lub Okręgami Titchenera)
to złudzenie optyczne polegające na błędnej percepcji wielkości kształtów. W najbardziej znanej wersji tego złudzenia dwa koła tej samej wielkości znajdują się obok siebie, przy czym jedno z nich otoczone jest większymi od siebie kołami, a drugie mniejszymi. Złudzenie występuje jedynie w przypadku, gdy figura otoczona jest tymi samymi, lub bardzo podobnymi figurami. Na przykład, jeżeli koło będzie otoczone przez trójkąty lub prostokąty, to nie wystąpi złudzenie percepcji wielkości figury w środku.
->Irradiacja
Biały kwadrat na ciemnym tle wydaje się być większy niż czarny na jasnym, mimo iż obydwa są tej samej wielkości. Dzieje się tak, ponieważ pole podrażnienia fizjologicznego na siatkówce zajmuje większą powierzchnię, niż wielkość postrzeganego obrazu w rzeczywistości, a to z kolei spowodowane jest tym, że receptory na siatkówce połączone są w grupy.
->Figury dwuznaczne
W pewnych przypadkach mózg zmuszony jest do zinterpretowania sceny czy ruchu, którego nie można postrzegać jednoznacznie. Nawet jeśli obraz na siatkówce oka pozostaje niezmienny, po upływie jakiegoś czasu możemy go postrzegać inaczej. Nigdy nie można widzieć dwóch wariantów jednocześnie.
Figura i tło
W 1915 duński psycholog Edgar Rubin opublikował rysunek, który stał się potem popularny jako iluzja twarz-wazon. Nie po raz pierwszy zastosowano taką sztuczkę. Przykłady znaleziono także wśród grafik z XVIII wieku. Złudzenie Rubina polega na dwuznaczności figury i tła. Szybkie odróżnienie figury od tła jest w normalnych warunkach względnie proste dla mózgu człowieka, jednakże w szczególnych okolicznościach mózg może mieć z tym problem. Obserwator widzi albo białą wazę na czarnym tle (biel staje się figurą), albo dwa czarne profile na tle białym (czerń staje się figurą). Postrzeganie danego kształtu zależy to od tego, która z części konturu uznana zostanie przez nasz system percepcji jako część figury. Wpływ na rozstrzygnięcie dwuznaczności może mieć również punkt widzenia obserwatora, jego nastawienie wewnętrzne, czy też sugestia. Nie ma wątpliwości, iż złudzenie Rubina zachodzi przy udziale wyższych procesów korowych. Mózg danego obserwatora musi skojarzyć dany kształt z wiedzą na temat wazonów czy profili, aby móc je postrzegać.

Ewela · Dołączył: 08 Gru 2010 Posty: 9 Przeczytał: 0 tematów

[link widoczny dla zalogowanych] referat grupa 1 percepcja, złudzenia poznawcze

olisława · Dołączył: 05 Mar 2012 Posty: 7 Przeczytał: 0 tematów

Wrzucam jeszcze raz referat Eweliny, Moniki i Kasi pt. Pamięć:
[link widoczny dla zalogowanych]

monika9972 · Dołączył: 01 Mar 2011 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

Język

Cechą wyróżniającą gatunek ludzki jest zdolność do używania języka, jako sytemu kodowania znaczeń poprzez wykorzystanie symboli. Różne formy komunikacji używane przez zwierzęta tylko powierzchownie przypominają język ludzki. Nie wystarczy wydawać dźwięków lub gestów w celu wywołania reakcji innego osobnika. Trzeba jeszcze te znaki podporządkować abstrakcyjnym regułom gramatycznym, a przede wszystkim odnieść do rzeczywistości poprzez system znaczeń. Dźwięki mowy i znaki pisma to symbole, dzięki którym przekazujemy znaczenia, a nie tylko polecenia, prośby lub ostrzeżenia.
Język jest interesującym obiektem badań kognitywnych, czyli badających procesy poznawcze z perspektywy różnych nauk szczegółowych z tego powody, że polega na szyfrowaniu i deszyfrowaniu myśli. Język to medium, dzięki któremu myśli są przenoszone z jednego umysłu do drugiego. Transfer tego rodzaju nie może się dokonać bezpośrednio, ponieważ nie mamy dostępu do cudzych myśli. Potrzebny jest pośrednik w postaci skutecznego, zrozumiałego dla obu stron szyfru.

Definicja języka

Język to system kodowania znaczeń poprzez wykorzystanie skończonego zbioru symboli (dźwięków mowy lub znaków pisma). Operowanie na symbolach podlega regułom gramatycznym, swoistym dla każdego języka naturalnego lub sztucznego.

Funkcje języka

1. Funkcja komunikacyjna – polega na tym, że język stanowi medium porozumiewania się, czyli wzajemnego przekazywania sobie informacji. Porozumiewanie się może przybrać postać niewerbalną – mimika, pantomimika, postawa ciała lub werbalną - ton głosu, pauzy, intonacja jednak większość treści przekazujemy za pomocą komunikatów stricte językowych.
2. Funkcja poznawcza polega na wspomaganiu procesów przetwarzania informacji, przede wszystkim myślenia i rozumowania, ale również percepcji, pamięci i kontroli poznawczej. Dzięki językowi możliwe jest myślenie pojęciowe, którego składnikami są właśnie pojęcia, sądy i schematy, a nie obrazy umysłowe.
3. Funkcja ekspresyjna polega na wyrażaniu stanów podmiotu mówiącego. Mogą to być stany emocjonalne („czuję”) lub motywacyjne („chcę”), a także stany związane z oczekiwaniami wobec innych. Nakazy, zakazy, polecenia, groźby i inne wyrażenia mające na celu wpływanie na działanie innych ludzi lub zwierząt to przejawy ekspresyjnej funkcji języka.
4. Funkcja referencjalna polega na tym, że język może służyć do opisu rzeczywistości pozajęzykowej, a w szczególnych przypadkach do opisu samego siebie. Referencjalność to odnoszenie się do czegoś; w tym przypadku chodzi o odniesienie symbolu oznaczanego, zwanego desygnatem (referent). Relacje między słowem, a przedmiotem tworzą znaczenie słowa, które jest poznawczą reprezentacja desygnatu. Te trzy elementy: słowo, desygnat i znaczenie, składają się na tzw. trójkąt semantyczny, stanowiący o istocie referencjalności języka, jako systemu.

Rozwój języka

W głównym nurcie rozwoju języka słowa nie zmieniają swych znaczeń radykalnie. Jest to proces ciągły, którego pełne skutki można ocenić dopiero na przestrzeni wieków. Ale nawet wtedy zmiany dotyczą raczej kolorytu i otoczki emocjonalnej, a nie istoty rzeczy. Na przykład w dawnej polszczyźnie wyraz „kobieta” był obsceniczny: należało mówić „niewiasta” lub „białogłowa”. Dzisiaj pierwszy wyraz jest czysto opisowy, pozbawiony jakiejkolwiek ewaluacji, a dwa pozostałe wyszły z użycia. Desygnatem obu pojęć jest dorosła osoba płci żeńskiej.
Radykalne zmiany zachodzą w gwarach środowiskowych i slangach. Wyraz „laska” w znaczeniu młoda dziewczyna pojawił się stosunkowo niedawno. Zmiany w tym zakresie są tak szybkie, że nie nadążają za nimi nawet profesjonalni badacze. W momencie, gdy jakiś slang zostanie opisany i skodyfikowany, zwykle przestaje już być aktualny. Od slangowych wyrazów tworzone są słowa pochodne.

Wyróżniamy kilka najważniejszych przyczyn dynamicznej zmiany języka:
1. Zmiany polityczne, kulturowe i obyczajowe – język dynamicznie zmienia się wraz ze zmianami społecznymi, które rodzą nowe potrzeby komunikacyjne. Język musi podążać za tymi, którzy się nim posługują. Dotyczy to w szczególności szybko zmieniających się dziedzin życia społecznego.
2. Eufemizacja i poprawność polityczna – niektóre określenia wyszły z użycia ze względu na negatywne konotacje. Odchodzi się np. od nazw zawodów, które definiują status osoby, zastępując je określeniami definiującymi funkcję lub rolę społeczną. „Sprzątaczkę” zastąpiła „ osoba sprzątająca „prawdopodobnie, dlatego, że sprzątaczka się jest (status), a sprzątającą się bywa (funkcja). Reguła ta nie dotyczy zawodów o wysokim statusie społecznym.
3. Bariera my – oni –Gwary środowiskowe, np. młodzieżowa, więzienna działają, jako przeszkoda dla niewtajemniczonych. Tylko swoi rozumieją swój język, inni są automatycznie izolowani. Dla jednostki język środowiskowy jest przepustką do wybranej grupy, a dla środowiska testem przynależności do swoich.

Poziomy języka:

Każde użycie języka, czynne lub bierne wymaga jednoczesnego przebywania na kilku piętrach architektury tego systemu. Są to poziomy funkcjonowania języka, jako systemu, pokrywające się z poziomami naukowej analizy zjawisk językowych. Wyróżnia się co najmniej cztery poziomy funkcjonowania języka:

1) poziom fonologiczny - obejmuje podstawowe jednostki budulcowe komunikatu werbalnego, czyli elementarne dźwięki mowy - głoski i fonemy.
2) poziom semantyczny - obejmuje ulepione z głosek lub znaków pisma elementarne składniki znaczenia. Są nimi przede wszystkim morfemy, czyli składniki słów niosące pewną treść. Zazwyczaj konkretne słowo składa się z kilku morfemów. Na przykład w słowie "czytać" występuje rdzeń znaczeniowy, definiujący rodzaj czynności, oraz końcówka, w tym przypadku definiująca formę bezokolicznikową.
3) poziom syntaktyczny (składniowy) - składa się z fraz i zdań, połączonych według reguł gramatyki. O ile słowo (a właściwie morfem) jest elementarną jednostką znaczenia, o tyle fraza, a zwłaszcza zdanie jest elementarną jednostką sensu.
4) poziom pragmatyczny - dotyczy społecznych aspektów języka, a właściwie jego użycia w funkcji komunikacyjnej. O ile wcześniej ważne były reguły wewnątrz językowe, czyli zasady lepienia słów z głosek i reguły tworzenia zdań ze słów, o tyle teraz potrzebne jest wyjście poza system języka. Istotna staje się, bowiem kwestia, co, komu i w jakim celu chcemy powiedzieć. A to w przeważającej mierze zależy od kontekstu oraz od postrzeganych przez nas cech odbiorcy. Weźmy np. zdanie "Idę!". Mimo swej prostoty, jest to pełne zdanie z domyślnym podmiotem "ja" idę. Na poziomie syntaktycznym znaczy ono tylko tyle, że podmiot domyślny idzie. Natomiast na poziomie pragmatycznym może nieść mnóstwo różnorodnych znaczeń, np. ostrzeżenia: "Uważaj, bo idę", wyrzut: "Ja idę a Ty ciągle siedzisz i nic nie robisz", chwalenie siebie samego: "Idę, choć mógłbym ciągle leniuchować".

Konsekwencją istnienia czterech poziomów języka jest przede wszystkim bardzo duże obciążenie systemu poznawczego podczas mówienia, pisania, słuchania lub czytania. Przetwarzanie języka wymaga jednoczesnej kontroli wszystkich czterech poziomów, choć oczywiście nie każdy poziom wymaga jednakowo starannej kontroli poznawczej. Najściślej trzeba kontrolować komunikat na poziomie pragmatycznym, bo w przeciwnym wypadku nie będzie porozumienia. Niższe poziomy wymagają słabszej kontroli, ponieważ tworzenie syntaksy, przywołanie z pamięci słów i znaczeń, a zwłaszcza "lepienie słów" z głosek - to procesy w dużym stopniu automatyczne. Dowodem tego jest zjawisko polegające na zakłóceniu czynności mówienia w wyniku świadomego zastanawiania się nad regułami poprawności wypowiedzi. Im mniej myślimy o tych regułach, tym płynniej mówimy, co jest jednym z definicyjnych wskaźników czynności automatycznej.

Biologiczne podstawy mowy

Sfera biologiczno - fizyczna dotyczy działania aparatu nadawczego (oddechowego, fonacyjnego i artykulacyjnego) oraz odbiorczego (narządu słuchu) uwarunkowanych pracą ośrodków mózgowych. Korowe struktury nerwowe, sterujące czynnościami mowy, tworzą tzw. "obszar mowy", zlokalizowany w środkowej części półkuli dominującej dla mowy.

Za przebieg zachowań językowych człowieka odpowiedzialne są następujące ogniwa “łańcucha mowy” wg koncepcji A. Łurii:

 gnozja somestetyczna, czyli czucie ułożenia poszczególnych części aparatu artykulacyjnego, oparta jest na przetwarzaniu w korowych okolicach wieczka ciemieniowego zwrotnej informacji czuciowej, wytwarzanej podczas wypowiadania tekstu;
 synteza sekwencyjna, czyli organizacja w czasie ruchów aparatu artykulacyjnego, która warunkuje płynne wypowiadanie słów i zdań, jej organizację reguluje okolica Broca, leżąca w dolnej części lewej okolicy przedruchowej;
 mowa wewnętrzna, czynnik najmniej rozpoznany, związany ze zdolnością do programowania rozwiniętych wypowiedzi i przypisany okolicom lewego płata czołowego, położonym do przodu od okolicy Broca;
 słuch fonematyczny, czyli zdolność różnicowania cech diakrytycznych dźwięków mowy zgodnie z zasadami systemu fonologicznego, która jest realizowana przez okolicę Wernickego, zlokalizowaną w tylnej części górnego zawoju skroniowego w dominującej półkuli mózgu;
 słuchowa pamięć słowna, czyli zdolność utrzymywania w pamięci usłyszanych słów i zdań, związana jest z funkcjonowaniem tylnej części płata skroniowego, leżącej poniżej okolicy Wernickego;
 synteza symultatywna, czyli jednoczesna analiza napływającej informacji językowej pod względem logiczno-gramatyczno-semantycznym, realizowana przez okolice kory mózgowej leżące na pograniczu płatów: ciemieniowego, potylicznego i skroniowego

Anatomiczna reprezentacja omówionych funkcji nie ma charakteru bezwzględnego.

Poszczególne ogniwa tego układu są niewymienne i ich uszkodzenie objawia się specyficznymi trudnościami, np. zaburzenia słuchu fonematycznego powodują nie tylko trudności w rozumieniu mowy, ale także w przypominaniu i aktualizacji wyrazów, w czytaniu i w pisaniu, bowiem analiza i synteza słuchowa wchodzi w skład struktury każdej z wymienionych czynności, możliwa jest jednak ponowna ich realizacja poprzez przebudowę układu funkcjonalnego. Takie stwierdzenie czyni teorię A. Łurii szczególnie atrakcyjną dla logopedów, przynosi ona bowiem ważne konsekwencje dla celowości prowadzenia praktyki logopedycznej. Dając teoretyczne przesłanki do restytucji mowy u afatyków, wyjaśniając różnice indywidualne pomiędzy ludźmi, jeśli idzie o ich zachowania językowe, przełamuje terapeutyczny nihilizm i wskazuje na konieczność indywidualnego podejścia do każdego chorego.

Znaczenie języka w życiu ludzi:

1.stopień opanowania języka stwarza jednostce lepsze lub gorsze możliwości poznawania świata;
2. największe możliwości poznawcze niesie ze sobą język etniczny, opanowany we właściwy sposób, we właściwym, naturalnym dla wieku dziecięcego okresie rozwoju (najdalej do 14roku życia);
3. brak języka etnicznego skazuje człowieka na pewne wyizolowanie w świecie;
4. inne kody językowe (np.: gesty) dają inny obraz rzeczywistości świata.

Język w życiu dzieci

Społeczne uwarunkowania mowy to dane wzorce mowy. Socjalizacja językowa odbywa się poprzez nabywanie języka w określonej grupie społecznej przez przyswajanie nawykowo mowy danej grupy, w której się wychowujemy. Wykształca ona u jednostki odrębne oraz właściwe tylko dla danej grupy wzorce językowe.

Podstawowe znaczenie ma tutaj integracja, czyli sposób działania jednostki w konkretnych sytuacjach oraz stosowane zabiegi rozumowania i dostosowania się do działań partnerów. Dziecko dopasowuje swoje wypowiedzi do poziomu odbiorcy. Mówiąc o integracji należy wspomnieć, iż najważniejsza rolę w kształtowaniu się mowy dziecka ma język pierwszej socjalizacji, jakiego nauczyliśmy się w dzieciństwie. Podstawowe znaczenie odgrywa tu rodzina jako „grupa odniesienia”. To ona dostarcza kategorii do interpretowania rzeczywistości i mówienia o niej.

Na społeczne uwarunkowania mowy ma wpływ także inne grupy społeczne tzw. Grupy sytuacyjne, które modyfikują jedynie wcześniejsze nabyte wzorce mowy. Jednak należy także pamiętać, że uczenie się językowych ról społecznych odbywa się przede wszystkim przez uczestnictwo w życiu społecznym. O istocie ról społecznych będą decydować: rangi rozmówców tj. równorzędne czy nie równorzędne oraz rodzaje kontaktów interpersonalnych, czyli kontakty oficjalne, nieoficjalne, trwałe i sporadyczne oraz indywidualne i grupowe. To, w jaką rolę w danej grupie społecznej dziecko posiada będzie miało wpływ na jego rozwój mowy.

Zaburzenia mowy:

AFAZJA

Zaburzenia mowy o charakterze afatycznym charakteryzują się trudnością w artykulacji własnych myśli lub zrozumieniu mowy. Są one efektem uszkodzenia „obszaru mowy”, czyli tylnej części płata czołowego oraz styku skroniowo-ciemieniowo-potylicznego półkuli dominującej. Jeżeli uszkodzenia obejmują obszar czołowy, u chorego pojawiają się zaburzenia ekspresji mowy (afazja ruchowa), natomiast, jeżeli uszkodzona jest część tylna to występują zaburzenia w rozumieniu mowy (afazja czuciowa).

DYZARTRIA

Zaburzenia mowy o charakterze dyzartrii polegają na upośledzeniu artykulacji, formowania
i intonacji dźwięku wypowiadanych słów. Przyczyną takich problemów są uszkodzenia wykonawczego aparatu mowy lub mechaniczne przeszkody znajdujące się w jamie ustnej lub nosowo-gardłowej, na przykład ubytki w uzębieniu, nieprawidłowo dobrana proteza, rozszczep podniebienia,

DYSFONIA
Polega na upośledzeniu fonacji w wyniku uszkodzenia strun głosowych. Może występować na przykład w przebiegu stanu zapalnego fałdów głosowych, porażenia nerwu krtaniowego wstecznego czy niedowładu mięśni oddechowych;

AFONIA ( bezgłos)

To utrata fonacji, z zachowaniem artykulacji (chory mówi szeptem). Najczęściej występuje w przebiegu schorzeń krtani i porażenia przywodzicieli strun głosowych. Najbardziej narażone na afonię są osoby, które ze względu na wykonywany zawód, często używają głosu, np. nauczyciele. Występować może także u chorych z tzw. osobowością histeryczną;

DYSPROZODIA

To upośledzenie rytmu i barwy mowy, pojawia się w przebiegu afazji, chorobie Parkinsona oraz w depresji;

MUTYZM
To zaburzenie natury psychicznej, chory milczy mimo braku uszkodzeń w obrębie ośrodków mowy i wykonawczego aparatu mowy. Może występować między innymi w psychozach i histerii.

Pytania:

1. Co to jest język?
2. Wymień cztery funkcje języka.
3. Wymień przyczyny dynamicznej zmiany języka.
4. Wymień cztery poziomy języka.
5. Jakie znaczenie ma język w życiu ludzi?
6. Wymień zaburzenia mowy.

Małgorzata Kieliszek
Patrycja Łukasik
Monika Kliszowska

Goszcz · Dołączył: 05 Gru 2010 Posty: 76 Przeczytał: 0 tematów

Jeśli komuś nie chce się szukać i ściągać każdego referatu osobno, to spakowałam wszystkie referaty z biopsychicznego rozwoju człowieka z gr.1 do jednego pliku Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

Goszcz · Dołączył: 05 Gru 2010 Posty: 76 Przeczytał: 0 tematów

Justyna Kosar i jej grupa przesyła prezentację o uczeniu się dla gr. 2
[link widoczny dla zalogowanych]

Syśka77 · Dołączył: 09 Sty 2011 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów

Mówiąc o istocie języka musimy pamiętać, iż jest on - po pierwsze - najdoskonalszym i najsprawniejszym narzędziem porozumiewania się w różnorakich kontaktach międzyludzkich, po wtóre - jest niezwykle skomplikowanym systemem znaków konwencjonalnych, rządzącym się określonymi prawami. Jest wreszcie tworem żywym, otwartym, podlegającym nieustannym zmianom.
Język naturalny- język którym mówią ludzie, u żadnego innego gatunku nie stwierdzono jego występowania. Język naturalny należy odróżnić od języków sztucznych czyli stworzonych przez człowieka jak na przykład język logiki, matematyki czy języki komputerowe.
Język służy komunikacji i reprezentowaniu rzeczywistości w umyśle ludzkim, jest on przynależny jedynie gatunkowi homo sapiens. Język jest systemem znaków i reguł posługiwania się nimi

Funkcje języka:
- .Funkcja komunikatywna- zdolność języka do przekazywania informacji, wymiany myśli między nadawcą a odbiorcą.
- funkcja ekspresywna(emotywna)- dominuje w tekstach nastawionych na wyrażanie uczuć nadawcy wypowiedzi np.: list, „źle się czuję”.
- funkcja informatywna (poznawcza)- dominuje w tekstach nastawionych do przekazywania informacji o faktach i wydarzeniach, które wzbogacają naszą wiedzę czy utrwalają obraz otaczającego nas świata np.: wywiad, artykuł publicystyczno-naukowy, komunikat urzędowy, podręcznik
- funkcja przedstawieniowa - nadawca przekazuje odbiorcy informacje za pomocą języka. Znaki językowe są symbolami rzeczywistości pozajęzykowej (opis samego siebie)

Zaburzenia mowy:
- afazja – Zaburzenia mowy o charakterze afatycznym charakteryzują się trudnością w artykulacji własnych myśli lub zrozumieniu mowy. Są one efektem uszkodzenia „obszaru mowy”, czyli tylnej części płata czołowego oraz styku skroniowo-ciemieniowo-potylicznego półkuli dominującej.
- dyzartria- Zaburzenia mowy o charakterze dyzartrii polegają na upośledzeniu artykulacji, formowania i intonacji dźwięku wypowiadanych słów. Przyczyną takich problemów są uszkodzenia wykonawczego aparatu mowy lub mechaniczne przeszkody znajdujące się w jamie ustnej lub nosowo-gardłowej, na przykład ubytki w uzębieniu, nieprawidłowo dobrana proteza, rozszczep podniebienia,
- dysfonia - polegająca na upośledzeniu fonacji w wyniku uszkodzenia strun głosowych. Może występować na przykład w przebiegu stanu zapalnego fałdów głosowych, porażenia nerwu krtaniowego wstecznego czy niedowładu mięśni oddechowych;
- dysprozodia - upośledzenie rytmu i barwy mowy, pojawia się w przebiegu afazji, chorobie Parkinsona oraz w depresji;
- mutyzm - zaburzenie natury psychicznej, chory milczy mimo braku uszkodzeń w obrębie ośrodków mowy i wykonawczego aparatu mowy. Może występować między innymi w psychozach i histerii.
- afonia (bezgłos) - utrata fonacji, z zachowaniem artykulacji (chory mówi szeptem). Najczęściej występuje w przebiegu schorzeń krtani i porażenia przywodzicieli strun głosowych. Najbardziej narażone na afonię są osoby, które ze względu na wykonywany zawód, często używają głosu, np. nauczyciele. Występować może także u chorych z tzw. osobowością histeryczną;

Znaczenie języka w życiu ludzi:
1.stopień opanowania języka stwarza jednostce lepsze lub gorsze możliwości poznawania świata;
2. największe możliwości poznawcze niesie ze sobą język etniczny, opanowany we właściwy sposób, we właściwym, naturalnym dla wieku dziecięcego okresie rozwoju (najdalej do 14roku życia);
3. brak języka etnicznego skazuje człowieka na pewne wyizolowanie w świecie;
4. inne kody językowe (np.: gesty) dają inny obraz rzeczywistości

PŁEĆ A JĘZYK
Starsi dorastający i młodzi dorośli mężczyźni wolą mówić na temat poglądów politycznych, źródeł dumy osobistej i tego co im się podoba u innej osoby, natomiast kobiety w tej samej grupie wiekowej wolą mówić o uczuciach do rodziców, bliskich przyjaciołach, oraz o swoich lękach. Kobiety zdają się ujawniać więcej informacji na swój temat niż mężczyźni. Mężczyźni postrzegają świat jako hierarchiczną organizację społeczną, w której celem komunikacji jest negocjowanie z wyższej pozycji, aby zachować niezależność i uniknąć porażki. Każdy mężczyzna stara się przewyższyć drugiego i wygrać rywalizację. Kobiety dążą do ustanowienia kontaktu obu uczestnikami, od udzielenia innym wsparcia i potwierdzenia zrozumienia oraz osiągnięcia przez komunikacje konsensusu. Mężczyźni wolą informować niż konsultować. Jeżeli mężczyzna i kobieta muszą razem podjąć decyzję, mężczyzna może wyrazić swoje zdanie stanowczo, oczekując, że jego partnerka równie stanowczo wyrazi swoją opinię. Natomiast kobieta może poczuć się zaatakowana, gdyż mogła oczekiwać, że współpraca się rozpocznie od zaproszenia do wymiany myśli.

Ośrodek Broki- obszar w mózgu odpowiedzialny za generowanie mowy.

Najważniejsze przyczyny zmiany języka:
1. Zmiany polityczne, kulturowe i obyczajowe – język dynamicznie zmienia się wraz ze zmianami społecznymi, które rodzą nowe potrzeby komunikacyjne. Język musi podążać za tymi, którzy się nim posługują. Dotyczy to w szczególności szybko zmieniających się dziedzin życia społecznego.
2. Eufemizacja i poprawność polityczna – niektóre określenia wyszły z użycia ze względu na negatywne konotacje. Odchodzi się np. od nazw zawodów, które definiują status osoby, zastępując je określeniami definiującymi funkcję lub rolę społeczną. „Sprzątaczkę” zastąpiła „ osoba sprzątająca „prawdopodobnie, dlatego, że sprzątaczka się jest (status), a sprzątającą się bywa (funkcja). Reguła ta nie dotyczy zawodów o wysokim statusie społecznym.
3. Bariera my – oni –Gwary środowiskowe, np. młodzieżowa, więzienna działają, jako przeszkoda dla niewtajemniczonych. Tylko swoi rozumieją swój język, inni są automatycznie izolowani. Dla jednostki język środowiskowy jest przepustką do wybranej grupy, a dla środowiska testem przynależności do swoich.

WŁAŚCIWOŚCI JĘZYKA
W szczególności język jest:
1.Komunikatywny – język pozwala nam komunikować się z jedną lub kilkoma osobami, które mówią naszym językiem.
2.Arbitralnie symboliczny – język stwarza arbitralny związek pomiędzy symbolem i jego odniesieniem (ideą, rzeczą, procesem, relacją czy opisem)
3.Regularnie ustrukturalizowany – język posiada strukturę; tylko układy symboli uporządkowane w określony sposób mają znaczenie, a różne układy przekazują odmienne znaczenie.
4.Ustrukturalizowany na licznych poziomach – struktura języka może być analizowana na więcej niż jednym poziomie (np. dźwięków, jednostek znaczeniowych, słów, zdań).
5.Generatywny, produktywny – w granicach struktury lingwistycznej użytkownicy języka mogą produkować nowe wypowiedzi, a możliwości tworzenia nowych wypowiedzi są praktycznie nieograniczone.
6.Dynamiczny – język stale ulega ewolucji.

BIOLOGICZNE PODŁOŻE JĘZYKA
Wg koncepcji A. Łurii za przebieg zachowań językowych człowieka odpowiedzialne są następujące ogniwa “łańcucha mowy” :
- gnozja somestetyczna, czyli czucie ułożenia poszczególnych części aparatu artykulacyjnego, oparta jest na przetwarzaniu w korowych okolicach wieczka ciemieniowego zwrotnej informacji czuciowej, wytwarzanej podczas wypowiadania tekstu;

- synteza sekwencyjna, czyli organizacja w czasie ruchów aparatu artykulacyjnego, która warunkuje płynne wypowiadanie słów i zdań, jej organizację reguluje okolica Broca, leżąca w dolnej części lewej okolicy przedruchowej;

- mowa wewnętrzna, czynnik najmniej rozpoznany, związany ze zdolnością do programowania rozwiniętych wypowiedzi i przypisany okolicom lewego płata czołowego, położonym do przodu od okolicy Broca;

- słuch fonematyczny, czyli zdolność różnicowania cech diakrytycznych dźwięków mowy zgodnie z zasadami systemu fonologicznego, która jest realizowana przez okolicę Wernickego, zlokalizowaną w tylnej części górnego zawoju skroniowego w dominującej półkuli mózgu;

- słuchowa pamięć słowna, czyli zdolność utrzymywania w pamięci usłyszanych słów i zdań, związana jest z funkcjonowaniem tylnej części płata skroniowego, leżącej poniżej okolicy Wernickego;

- synteza symultatywna, czyli jednoczesna analiza napływającej informacji językowej pod względem logiczno-gramatyczno-semantycznym, realizowana przez okolice kory mózgowej leżące na pograniczu płatów: ciemieniowego, potylicznego i skroniowego

Pytania dla grupy:

1. Jaki ośrodek w mózgu jest odpowiedzialny za wytwarzanie mowy ?
2. Wymień 4 funkcje języka i w skrócie opisz każdą .
3. Upośledzenie fonacji w wyniku uszkodzenia strun głosowych to ???
4. Wymień właściwości języka.
5. Krótko scharakteryzuj biologiczne podłoże języka.